Jujiro Matsuda, som han heitte, starta i 1920 i Hiroshima produksjon av pakningar og korklaminerte finerplater. I 1929 begynte konsernet å laga Toyo maskinverktøy, hovudsakeleg fjellboremaskiner, og to år seinare fylgde så dei fyrste køyretøya. Det var den 3-hjulte varemotorsykkelen Mazdago med 500 kg nyttelast. I 1940 såg ein prototype av ein Datsun-liknande personbil dagens ljos, men vart ikkje til noko meir, då Japan gjekk inn i krigen ved Pearl Harbor. Toyo Kogyos oppgåve vart no å produsere gevær til infanteriet. Me kjenner alle til kva som skjedde i Hiroshima i 1945, då alt vart øydelagt, og det tok mange år å byggja opp att landet, så også bilindustrien.

Frå 1963 vart minibilen Carol supplert med dei større Familia 800 og 1200, som seinare vaks under panseret til å heita Mazda 1000/1300. Eit av Mazda sine knep for å slå an i vesten, var å henta hjelp frå mellom anna Bertone for å få meir dreis på utsjånadane til dei ulike modellane. Dette var eit smart og lurt trekk og noko anna enn dei andre bilprodusentane i Japan fekk til. I 1966 vart den større 1500 Luce (seinare 1600 og 1800) introdusert. Same år sendte Mazda ein 1500 og en varebil med ei flytande japansk industriutstilling til Oslo.

Ein av dei som kom seg langt nok ned i skipet for å få sjå bilane, var Tom Kolberg. Han høyrde til ein norsk tredje generasjon bilimport-familie, og kort tid etter reiste han til Japan for å sikra seg agenturet. Alt året etter vart Kolberg Motors AS etablert. I 1967 vart det selt 139 Mazda personbilar i Norge, og året etter var talet stige til 658, ein heil prosent av marknaden – eit prosenttal som vart dobla i 1969 med 1926 nye registreringar. Den fyrste taxien vart registrert same år, og da tiåret var omme, gjekk det 2666 Mazda personbilar, samt 146 varebilar med norske skilt. Merket Mazda hadde no fått fotfeste her heime.